کد مطلب:28780 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:95
امّا بعد؛ پس این دو مرد كه به داوریِ آنان رضایت داده بودیم، با كتاب خدا مخالفت ورزیدند و بی هیچ هدایتی از سوی خداوند، از خواهش های نَفْسشان پیروی كردند، به سنّت عمل نكردند و حكم قرآن را جاری نساختند. پس خدا و پیامبرش و مؤمنان از آن دو بیزارند. هر گاه این نامه من به شما رسید، در راه شوید، كه ما به سوی دشمن خود و شما در حركتیم و بر همان شیوه ایم كه از نخست بودیم. والسّلام!». خوارج به وی نوشتند:امّا بعد؛ همانا تو نه برای پروردگارت، كه برای نَفْس خویش، خشم گرفته ای. پس اگر بر كافر بودنِ خود گواهی دهی و به توبه روی آوری، در كار خود و تو می اندیشیم؛ وگرنه، همگی با تو خواهیم جنگید، كه همانا خداوند، خیانت پیشگان را دوست نمی دارد! چون علی علیه السلام نامه ایشان را خواند، از آنان نومید شد و چنین اندیشید كه آنان را رها كند و جماعت را به سوی شامیان حركت دهد تا به آنان برخورَد و با ایشان به جنگ پردازد.[1]. 2696. أنساب الأشراف - به نقل از ابو مجلز -:علی علیه السلام به خوارج پیغام داد:«هر جا می خواهید، بروید و در زمین فساد نكنید، كه تا وقتی آشوبی بر پا نكنید، من شما را تحریك [ به حمله و جنگ] نمی كنم». پس خوارج در راه شدند تا به نهروان رسیدند. علی علیه السلام بر آن شد كه به صِفّین رود. به معاویه نیز خبر رسید و او [ نیز] حركت كرد تا به صفّین درآمد. علی علیه السلام به خوارجِ منزل گزیده در نهروان نوشت:«امّا بعد؛ به راستی آنچه می خواستید، شما را در رسید. داوران بدون داوری و اتّفاق نظر، از هم جدا شدند. پس به آنچه بر آن بودید، بازگردید، كه همانا من خواهان حركت به سوی شام هستم». خوارج به وی [ چنین] پاسخ دادند:ما را روا نیست كه تو را به پیشوایی گیریم، حال آن كه كفر ورزیده ای؛ مگر آن كه به كفر خویش گواهی دهی و همانند ما توبه كنی، كه تو نه برای خدا، بلكه برای نَفْس خویش، خشم گرفته ای. چون علی علیه السلام پاسخ نامه خود به ایشان را خواند، از آنان نا امید گشت و بر آن شد كه از اردوگاه خود در نُخَیله - كه از هنگامِ رسیدنِ خبر داوران، در آن جا اردو زده بود - به سوی شام حركت كند و به مردم بصره نوشت كه همراه وی بر پا خیزند.[2].
2695. تاریخ الطبری - به نقل از عبد الملك بن ابی حرّه -:علی علیه السلام به خوارجِ بر كناره نهر نوشت:«به نام خداوند بخشنده مهربان. از بنده خدا، علی امیر مؤمنان، به زید بن حُصَین و عبد اللَّه بن وَهْب و همراهانِ آن دو!